ಈ ಚಳಿಗಾಲದ ದಟ್ಟ ಚಳಿಯ ಮುಂಜಾವಿನ ಸವಿ ಸವಿ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಎದ್ದೇಳುವ ಯಾತನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಆಫೀಸು, ಕೆಲಸ, ಮನೆ, ಪ್ರೊಮೋಷನ್, ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟು ಬೇಡ, ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕು ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿದ್ರು ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೆ ಎದ್ದು, ನಮಗೆ ನಾವೇ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಸ್ನಾನದ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋವರೆಗೂ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಾ, ಹಾಗೂ, ಹೀಗೂ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ರೆಡಿಯಾಗಿ, ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ನಡುಗುತ್ತಾ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿಲ್ಲುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಹತ್ತಿದ ನಂತರ ಸಿಕ್ಕ ಸೀಟ್‍ನಲ್ಲೇ ಎಷ್ಟಾಗುತ್ತೋ ಅಷ್ಟು ನಿದ್ದೆ ಕದಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಕೆಟ್ಟ ರಸ್ತೆಗಳು, ಅನವಶ್ಯಕ ರಸ್ತೆ ಉಬ್ಬುಗಳು ಹಾಗೂ ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿರೋ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳ ಮಾತುಗಳು ಅಡ್ಡಿ ಮಾಡಿದರೂ...ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ದಾಟಿ ಇನ್ನೇನು ಸ್ವಲ್ಪ ನಿದ್ದೆ ಕಣ್ಣ್ ಹತ್ತುತ್ತಿದೆ, ಕ್ಯಾಬ್ ಹೀಗೆ ಓಡುತ್ತಾ ಇರಲಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಬೆಳಗಿನ ಖಾಲಿ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ಹುಚ್ಚು ಕುದುರೆಯಂತೆ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್‍‍ಗಳು, ನಮ್ಮನ್ನು ಆಫೀಸ್‍ಗೆ ತಂದು ಬಿಸಾಡಿಬಿಟ್ಟಾಗ, ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ, ಕ್ಯಾಬ್‍ನಿಂದ ಇಳಿದು, ಲಿಫ್ಟ್ ಹತ್ತಿ, ಅದರೊಳಗಿನ ಕನ್ನಡಿಯಂತಹ ಬಾಗಿಲಿನಲ್ಲಿ ನಿದ್ದೆ ಬೇಡುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕಂಡು, ನಾವೇ ಮರುಕ ಪಡುವ ವೇಳೆಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಲಿಫ್ಟ್ ನ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ಹೊರ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಐ.ಡಿ.ಕಾರ್ಡ್ ಸ್ವೈಪ್ ಮಾಡಿ ಫ್ಲೋರ್ ಒಳಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ,
"ಛೆ!! ಈ ಆಫೀಸು ಮನೆಯಿಂದ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಇರಬೇಕಿತ್ತು" ಅಂತ.
----------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
ಇವತ್ತು ೧.೧೫ ಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅಂತ ೧೨.೩೦ಕ್ಕೆ ಅಂದುಕೊಂಡು ಎರಡು ಕಾಲು ಗಂಟೆಯಾದರೂ, ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಲಾಗದೆ, stay back ಮಾಡೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲದೆ Team Lead ಕೊಟ್ಟಿರೊ ಕೆಲ್ಸಾನ ಮೊದಲು ಮುಗಿಸಿಕೊಟ್ಟು, to-do list ನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೂರು ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಬಾಕಿ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದ್ಯಾರೋ support team ನವರ ಜೊತೆ office communicator ನಲ್ಲಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ನಾಳೆಯಿಂದ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಫೇಸ್‍ಬುಕ್ ಕಡಿಮೆ use ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ log out ಆಗಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಮುಗಿದಾಗ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಹೊರಗಡೆ ಓಡಿ ಬರುವಂತೆ, ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದು ನಮಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಹತ್ತಿ ಹೊರಟು, ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿರುವವರ ಜೊತೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹರಟಿ, ಆಫೀಸಿನ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗಾಸಿಪ್‍ಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಜಾಲಾಡಿ, ಕೊನೆಗೆ ವಿಷಯ ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಬೋರಾಗಿ, ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್‍‍ಗೆ ಎಫ್.ಎಂ. ಹಾಕುವುದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನಿನ ಇಯರ್ ಫೋನ್ ಅನ್ನು ಕಿವಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಕೇಳುತ್ತಾ... ಹೆಚ್ಚಿದ ಕೆಲಸ, ತಪ್ಪಿದ ಊಟದಿಂದ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿ...ಕೊನೆಗೆ ಬಿಸಿಲ ತಾಪಕ್ಕೆ ಬೆವರಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿ, ಗಾಳಿ ಬೀಸಲಿ ಎಂದು ಕಿಟಕಿ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿದರೆ, ಹೊರಗೆ ಸಹಿಸಲಸಾಧ್ಯವಾದ ಅದೇ ಧೂಳು, ಹೊಗೆ, ಕಿಕ್ಕಿರಿದ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕು....ಒಳಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಶಿಸ್ತಾಗಿ ತಲೆಯನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿ ಸ್ಪ್ರಿಂಗಿನಂತೆ ಆಡಲು ಬಿಟ್ಟು ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದಾರೆ...’ಮಂಡ್ಯ ಹುಡುಗರ ಹಾರ್ಟು...ಸಕ್ಕರೆಯಂತೆ ಸ್ವೀಟು’ ಎಂದು ಕ್ಯಾಬಿನ ಒಳಗಡೆ ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾರೊಂದಿಗೊ ಪಿಸುಗುಡಿತ್ತಿದ್ದಾನೆ...ಹೊರಗೆ ೧೨೯, ೧೨೮, ೧೨೭....ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಿಗ್ನಲ್‍ನ ಒಂದೊಂದು ಸೆಕೆಂಡ್ ಕೂಡ ಗಂಟೆಯಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ, ಇನ್ನು ಹೋಗಬೇಕಿರುವ ದಾರಿ, ಸಿಗ್ನಲ್, ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕ್ ಅನ್ನು ನೆನೆದು ಅಸಹಾಯಕನಾದಾಗ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.....
’ಛೇ!! ಈ ಆಫೀಸು ಮನೆಗೆ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಿತ್ತು’ ಅಂತ.
"ಛೆ!! ಈ ಆಫೀಸು ಮನೆಯಿಂದ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಇರಬೇಕಿತ್ತು" ಅಂತ.
----------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
ಇವತ್ತು ೧.೧೫ ಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅಂತ ೧೨.೩೦ಕ್ಕೆ ಅಂದುಕೊಂಡು ಎರಡು ಕಾಲು ಗಂಟೆಯಾದರೂ, ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಲಾಗದೆ, stay back ಮಾಡೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲದೆ Team Lead ಕೊಟ್ಟಿರೊ ಕೆಲ್ಸಾನ ಮೊದಲು ಮುಗಿಸಿಕೊಟ್ಟು, to-do list ನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೂರು ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಬಾಕಿ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದ್ಯಾರೋ support team ನವರ ಜೊತೆ office communicator ನಲ್ಲಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ನಾಳೆಯಿಂದ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಫೇಸ್‍ಬುಕ್ ಕಡಿಮೆ use ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ log out ಆಗಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಮುಗಿದಾಗ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಹೊರಗಡೆ ಓಡಿ ಬರುವಂತೆ, ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದು ನಮಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಹತ್ತಿ ಹೊರಟು, ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿರುವವರ ಜೊತೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹರಟಿ, ಆಫೀಸಿನ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗಾಸಿಪ್‍ಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಜಾಲಾಡಿ, ಕೊನೆಗೆ ವಿಷಯ ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಬೋರಾಗಿ, ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್‍‍ಗೆ ಎಫ್.ಎಂ. ಹಾಕುವುದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನಿನ ಇಯರ್ ಫೋನ್ ಅನ್ನು ಕಿವಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಕೇಳುತ್ತಾ... ಹೆಚ್ಚಿದ ಕೆಲಸ, ತಪ್ಪಿದ ಊಟದಿಂದ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿ...ಕೊನೆಗೆ ಬಿಸಿಲ ತಾಪಕ್ಕೆ ಬೆವರಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿ, ಗಾಳಿ ಬೀಸಲಿ ಎಂದು ಕಿಟಕಿ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿದರೆ, ಹೊರಗೆ ಸಹಿಸಲಸಾಧ್ಯವಾದ ಅದೇ ಧೂಳು, ಹೊಗೆ, ಕಿಕ್ಕಿರಿದ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕು....ಒಳಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಶಿಸ್ತಾಗಿ ತಲೆಯನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿ ಸ್ಪ್ರಿಂಗಿನಂತೆ ಆಡಲು ಬಿಟ್ಟು ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದಾರೆ...’ಮಂಡ್ಯ ಹುಡುಗರ ಹಾರ್ಟು...ಸಕ್ಕರೆಯಂತೆ ಸ್ವೀಟು’ ಎಂದು ಕ್ಯಾಬಿನ ಒಳಗಡೆ ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾರೊಂದಿಗೊ ಪಿಸುಗುಡಿತ್ತಿದ್ದಾನೆ...ಹೊರಗೆ ೧೨೯, ೧೨೮, ೧೨೭....ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಿಗ್ನಲ್‍ನ ಒಂದೊಂದು ಸೆಕೆಂಡ್ ಕೂಡ ಗಂಟೆಯಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ, ಇನ್ನು ಹೋಗಬೇಕಿರುವ ದಾರಿ, ಸಿಗ್ನಲ್, ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕ್ ಅನ್ನು ನೆನೆದು ಅಸಹಾಯಕನಾದಾಗ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.....
’ಛೇ!! ಈ ಆಫೀಸು ಮನೆಗೆ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಿತ್ತು’ ಅಂತ.
No comments:
Post a Comment